“Από τις σοβαρότερες προτεραιότητές μας η Δημοτική Αστυνομία”, επισημαίνει ο γνωστός δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ Κωνσταντίνος Δαυλός, Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Π. Φαλήρου και Εντεταλμένος Φιλοζωίας, σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Attica Times» και την Οικονομική Αναλύτρια Δάφνη Γρηγοριάδη.
Ποια προβλήματα έχει αυτή τη στιγμή ο Δήμος Π. Φαλήρου και πώς σκοπεύετε να τα αντιμετωπίσετε;
Ο Δήμος Παλαιού Φαλήρου -και συγχωρέστε μου τον τοπικισμό- είναι ίσως ένας από τους ωραιότερους δήμους του Λεκανοπεδίου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα. Αντί όμως να μείνω σε αυτά, σκέφτομαι ότι θα ήταν πιο δημιουργικό να σας πω τί πιστεύω ότι θα φέρει λύση σε πολλά από τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι Φαληριώτες.
Κατά την άποψή μου αυτό που χρειαζόμαστε είναι Δημοτική Αστυνομία. Και είναι κάτι που πιστεύω σύντομα θα καταφέρουμε να έχουμε καθώς έχουν ήδη προχωρήσει οι γραφειοκρατικές διαδικασίες και έχουμε μπει στη φάση των προσλήψεων, κάτι όμως που προχωράει με «χρόνους ΑΣΕΠ».
Γιατί ξεχωρίζω την έλλειψη Δημοτικής Αστυνομίας.
Ένα από τα βασικά προβλήματα καθημερινότητας έχει γίνει πια το παρκάρισμα. Ευτυχώς όχι σε όλα τα σημεία του δήμου, αλλά σε πολλά. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε συχνά ΙΧ «σκαρφαλωμένα» πάνω σε πεζοδρόμια, σε ράμπες για ΆΜΕΑ, διπλοπαρκαρισμένα και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σταματήσει.
Θα μου πείτε «και πού θα παρκάρουν τα αυτοκίνητα;» Άποψη μου είναι ότι οι πόλεις γίνονται ανθρώπινες όταν δυσκολεύεται η κίνηση των ΙΧ, τα οποία όσο χώρο τους δώσεις τον διπλάσιο χρειάζονται. Όταν γεννήθηκα στο Π. Φάληρο οι μισές οικογένειες δεν είχαν αυτοκίνητο. Τώρα έχουν τουλάχιστον δύο και μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά -που παραμένουν στο πατρικό για αρκετά χρόνια- αποκτούν κι αυτά από ένα. Έτσι, ακόμη και η πολεοδομική απαίτηση για δύο πάρκινγκ ανά διαμέρισμα στις νέες πολυκατοικίες δεν φτάνει. Επομένως, χρειάζεται δημοτική αστυνομία για να επιβάλει ότι όποια αυτοκίνητα παρκάρουν στο Π. Φάληρο, θα παρκάρουν πολύ απλά νό-μι-μα!
Άλλο θέμα. Πολλοί συμπολίτες μας δυστυχώς κατεβάζουν ό,τι σκουπίδι τους κατέβει στο πεζοδρόμιο. Ογκώδη απορρίμματα όπως στρώματα, κρεβάτια, καναπέδες, μπάζα πετάγονται οπουδήποτε. Ούτε αυτό μπορεί να γίνει αποδεκτό. Επίσης κάποιοι επιχειρηματίες -ευτυχώς λίγοι – δεν σέβονται τον χώρο στο πεζοδρόμιο. Πρέπει και αυτό να ελεγχθεί. Για εμένα λοιπόν η Δημοτική Αστυνομία είναι από τις σοβαρότερες προτεραιότητες, κάτι που έχει θέσει και ο δήμαρχός μας Γιάννης Φωστηρόπουλος.
Ποια έργα ή δράσεις σχεδιάζετε τους επόμενους μήνες και πώς πιστεύετε ότι θα βελτιώσουν την καθημερινότητα των πολιτών;
Θα συνεχίσω στο ίδιο πνεύμα της προηγούμενης συζήτησης. Ένα πολύ σημαντικό έργο που έχει ήδη προγραμματιστεί είναι το Παρκινγκ 400 θέσεων κάτω από το πάρκο Φλοίσβου. Αυτό σημαίνει ότι θα λυθεί το θέμα της στάθμευσης ώστε να μπορούν να έρθουν περισσότεροι καταναλωτές στον κεντρικό εμπορικό μας δρόμο, την Αγίου Αλεξάνδρου. Παράλληλα προχωράει και η ανακαίνιση του πιο χαρακτηριστικού κτηρίου της παραλίας μας, του Φλοίσβου. Αν θέλετε λοιπόν εγώ σε αυτά τα δύο έργα θα προσέθετα τη δική μου προσωπική πινελιά που είναι ότι μετά την ολοκλήρωση αυτών των δύο έργων, ίσως θα έπρεπε να προχωρήσουμε στην πεζοδρόμιση των πρώτων 400 μέτρων της Αγίου Αλεξάνδρου ώστε να αυξηθεί η εμπορικότητα του δρόμου και έτσι να στηριχθεί η βιωσιμότητα του πάρκινγκ.
Και επειδή είπα πεζοδρόμηση, θεωρώ ότι το ίδιο πρέπει να γίνει και στην Αχιλλέως -την άλλη κεντρική οδό του Π. Φαλήρου- από την Αμφιθέας έως την παραλιακή, διότι από τότε που πέρασε το τραμ έχει γίνει ένας δρόμος κακός και για τα αυτοκίνητα και για τους πεζούς. Το καλύτερο λοιπόν που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να τον αποδώσουμε και αυτόν στο περπάτημα και στο ποδήλατο. Βέβαια αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα διότι χρειάζονται κυκλοφοριακές μελέτες, όμως όλα τα πράγματα πριν πραγματοποιηθούν ξεκίνησαν ως σκέψεις.
Τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με τα κοινά;
Θα σας απαντήσω λέγοντας ότι μάλλον πρέπει να υπάρχει μέσα μου μία γενικότερη αγάπη στην ψήφο. Ανέκαθεν με θυμάμαι να θέλω να κατεβαίνω σε εκλογές. Είτε ήταν στο σχολείο μου (που δεν είχα εκλεγεί και το φέρνω βαρέως) είτε ήταν στην Ένωση των Δημοσιογράφων, είτε αργότερα στο Ασφαλιστικό Ταμείο των Δημοσιογράφων. Απολαμβάνω την αποδοχή των ομοίων μου μέσα από την κάλπη και φυσικά θέλω να τους ανταποδώσω αυτή την αποδοχή κάνοντας ό,τι μπορώ για να ανταποκριθώ στις ανάγκες τους. Το να ασχοληθώ λοιπόν με τα κοινά του Π. Φαλήρου -στο οποίο μεγάλωσα και αγαπώ- φάνταζε μάλλον σαν αυτονόητη εξέλιξη.
Με την απαιτητική καθημερινότητα που έχετε ως δημοσιογράφος και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε ανάμεσα στις επαγγελματικές υποχρεώσεις και την οικογένεια;
Δεν τα καταφέρνω στο βαθμό που θα ήθελα. Δυστυχώς. Πάντα νοιώθω ότι δεν φτάνω να κάνω όλα εκείνα που πρέπει. Ποτέ δεν είναι αρκετός ο χρόνος που περνάω με την γυναίκα μου. Ποτέ δεν είναι αρκετός ο χρόνος που περνάω με τα πέντε αγόρια μου. Ποτέ δεν έχω όσο χρόνο θέλω για να πάω σε όλα εκείνα τα σημεία του Δήμου που θέλω να επισκεφτώ, ενώ και η επικαιρότητα τρέχει και στη δουλειά μου και άρα δεν με περιμένει. Αυτό που τουλάχιστον με ικανοποιεί είναι ότι στα μάτια των παιδιών μου βλέπω την αγάπη τους και άρα θεωρώ ότι παρά την ανησυχία μου πως δεν τα καταφέρνω, ίσως τελικά κάτι να το κάνω σωστά.
Πιστεύετε ότι τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα για την ενίσχυση του δημογραφικού ενθαρρύνουν πραγματικά τους νέους να κάνουν οικογένεια;
Σας ευχαριστώ που με ρωτάτε, διότι από τότε που έγινα πολύτεκνος το πρόβλημα του δημογραφικού με ανησυχεί πάρα πολύ. Αυτό δυστυχώς δεν είναι καλό. Τί εννοώ. Δεν θα έπρεπε να προβληματίζομαι εγώ για το δημογραφικό, καθώς έχω κάνει το καθήκον μου και με το παραπάνω. Θα έπρεπε να προβληματίζονται εκείνοι που δεν κάνουν παιδιά και εκείνοι που τόσα χρόνια αντί να πάρουν αποφάσεις το κοιτούσαν λες και θα διορθωνόταν από μόνο του.
Πρέπει να σας πω ότι κατά τη γνώμη μου το δημογραφικό δεν είναι απλά εθνικό πρόβλημα (δηλαδή απώλεια της γλώσσας και συρρίκνωση των Ελλήνων). Το δημογραφικό είναι το μεγαλύτερο οικονομικό μας πρόβλημα και πολύ σύντομα -ακόμη και σε 10 χρόνια- θα καταλήξει να είναι η βασική αιτία της οικονομικής στασιμότητας και η τότε κυβέρνηση δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Πολύ σωστά λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση δίνει οικονομικά κίνητρα για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Αν τώρα θα δούμε πραγματική άνοδο των γεννήσεων δεν το ξέρω. Δυστυχώς η εμπειρία έχει αποδείξει ότι για το δημογραφικό ποτέ δεν φτάνουν τα μέτρα και δεν χωράει εφησυχασμός. Σήμερα οι ρυθμός γεννήσεων βρίσκεται περίπου στα 1,3 παιδιά ανά γυναίκα. Για να ανανεώνεται ο πληθυσμός (όχι να αυξάνεται) πρέπει να πάμε στα 2,1 παιδιά ανά γυναίκα. Αν πλησιάσουμε στο 1,8, τότε αυτό θα είναι μία τεράστια νίκη.
Είστε λάτρης του μπέιζμπολ και μάλιστα παίξατε με την Εθνική Ελλάδος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2011. Τι θα μπορούσε να γίνει ώστε το μπέιζμπολ να γίνει πιο δημοφιλές στην Ελλάδα;
Όποτε μου γίνεται μία ερώτηση για το Baseball μπορώ να μιλάω για δύο, τρεις ή και τέσσερις ώρες. Γι’ αυτό δεν θα σας απαντήσω για το Baseball. Ας το ξεχάσουμε το Baseball. Για την οικονομία της συζήτησης θα δεχθώ ότι είναι μία χαζή αμερικανιά που δεν μιλάει στην ψυχή του Έλληνα. Σκέφτομαι λοιπόν να σας μιλήσω για ένα άλλο άθλημα που παίζουν σχεδόν όλα τα ελληνόπουλα στις παραλίες το καλοκαίρι. Το Beach Volley. Πως γίνεται η χώρα με την μεγαλύτερη ακτογραμμή της Ευρώπης και με βροχές μόλις τρεις μήνες το χρόνο να μην είναι στο τοπ 5 του παγκόσμιου Beach Volley.
Είχαμε λοιπόν ένα Ολυμπιακό κόσμημα στο παραλιακό μέτωπο. Αντί να το γεμίσουμε παιδιά, το κλειδώσαμε και του βάλαμε σεκιουριτάδες να το φυλάνε, οι οποίοι φυσικά και δεν έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα όταν ερχόντουσαν ορδές πλιατσικολόγων για να πάρουν τα αλουμινένια παράθυρα, τις σιδερένιες σχάρες από τις υδρορροές και τον χαλκό από τα καλώδια. Αν λοιπόν ήμουν Υπουργός Αθλητισμού, θα έκανα τα εξής: Θα πλήρωνα για δύο χρόνια του μισθούς για τρεις προπονητές, έναν γιατρό και έναν κιλικιάρχη – συντηρητή για να λειτουργήσει ο χώρος. Θα καλούσα όλα τα Αθλητικά Σωματεία του παραλιακού μετώπου να δημιουργήσουν ομάδες Beach Volley. Μαζί με το Υπουργείο Παιδείας και το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων θα οργάνωνα συνεχείς εκδρομές κάθε μήνα από όλα τα σχολεία από τον Πειραιά μέχρι τη Γλυφάδα ώστε τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με το άθλημα. Πιστεύω λοιπόν ότι σε δύο χρόνια θα είχαμε τόσες πολλές εγγραφές στα Αθλητικά Σωματεία που θα ήταν εφικτή η λειτουργία του χώρου μέσω των συνδρομών και των χορηγιών, με το κράτος να παραμένει αρωγός του ηλεκτρικού και του νερού.
Το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτα από όλα αυτά δείχνει ότι ως χώρα δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να αναπτύξουμε τον αθλητισμό, εκτός αν έχει ενδιαφέρον για το στοίχημα και άρα σε μία τέτοια κατάσταση το Baseball παραμένει απλά καταδικασμένο.
